Ανθείας 201
"Μέσα στις σελίδες του βιβλίου δίνεται το στίγμα μιας εποχής έτσι όπως την είδαν τα μάτια ενός παιδιού που τώρα πια μεγάλωσε. Έτσι όπως "λειτούργησαν" στην καινούργια τους πατρίδα οι πρόσφυγες, που σκορπίστηκαν σε άγνωστα σταυροδρόμια, στριμώχτηκαν σε παράγκες, υπέφεραν από το ασήκωτο βάρος της μνήμης κι όμως επέζησαν. Έτσι όπως οι πολιτικές εξελίξεις επηρέασαν, αδιαφόρησαν και στιγμάτισαν με την αλλόκοτη λογική των καιρών. Οι μνήμες στροβιλίζονται σα χρωματιστά μεταξωτά μαντίλια, κρύβουν μυστικά που τ' ανεμίζουν σα σημαιάκια, φτιάχνουν ένα θαυμαστό πέπλο που πέφτει κυματίζοντας απαλά και τυλίγει σαν πρωινή απατηλή ομίχλη. Είναι ένα οδοιπορικό φορτωμένο θύμησες, γραμμένο προτού ξεθωριάσει μέσα μου, για τα χρόνια που πέρασαν, τους ανθρώπους που τα χρωμάτισαν, την πόλη που σκιαγράφησε τη ζωή τους, τη ζωή μου, την αιώνια Πάτρα."
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Η Ανθείας -κεντρική οδός σε γειτονιά της Πάτρας- με όλα τα όνειρα και τις αγωνίες που στέγασε μετά τη μικρασιατική καταστροφή και οι ζωντανές καθημερνές ιστορίες των ανθρώπων της γειτονιάς, των προσφύγων που αναζήτησαν στην πόλη την καινούργια πατρίδα, περιγράφονται στο βιβλίο της Παναγιώτας Σμυρλή-Στρατοπούλου "Ανθείας 201".
Ανάγνωσμα απλό και ρομαντικό, μας σαγηνεύει με τη γλώσσα του και τον τρόπο γραφής, μας κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος για όλον αυτό τον μικρόκοσμο που ζει και κινείται στη γειτονιά, που ξεφεύγει πότε-πότε από την καθημερινότητα με εκδρομές και καινούριες παραστάσεις.
Η παρουσίαση μιας φύσης πανέμορφης όλες τις εποχές του χρόνου, παρόλα τα προβλήματα με τις πλημμύρες του χειμώνα, οι γιορτές που ξεδιπλώνονται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου, τα συναισθήματα και οι ανθρώπινες καταστάσεις μπλέκονται αριστουργηματικά και γοητευτικά, συμβάλλοντας έτσι στη "γνωριμία" μας με έναν κόσμο διαφορετικό, μια κοινωνία με ιδιαιτερότητες, που όμως εντάχθηκε και δημιούργησε στην καινούρια πατρίδα, την Ελλάδα και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη, την Πάτρα.
Dostojevskij, Fedor Michajlovic, 1821-1881
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία. Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: "Ο παίχτης", "Οι αδερφοί Καραμαζώφ", "Έγκλημα και Τιμωρία", "Ο Ηλίθιος", "Οι δαιμονισμένοι". Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, "Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα", που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: "Ο φτωχόκοσμος", "Λευκές νύχτες", "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι", "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", "Το υπόγειο". Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
