Περί διαλεκτικής
"Η υλιστική διαλεκτική βρίσκεται υπό τον ανοικτό ορίζοντα της ιστορίας, την οποία κατανοεί. Έτσι αποτίει φόρο τιμής στην ανθρώπινη ελευθερία, που είναι το μέγιστο μέλημά της."
(Herbert Marcuse)
"Ας μην ξεχνούμε ότι η κυριαρχία και η εκμετάλλευση δεν διαιωνίζονται μόνο στους θεσμούς της ταξικής κοινωνίας, αλλά και στα χαραγμένα από την ταξική κοινωνία ένστικτα, τις ορμές και τις επιδιώξεις· όσα οι άνθρωποι, δηλαδή οι καθοδηγούμενοι και διοικούμενοι άνθρωποι, αγαπούν, μισούν, επιδιώκουν, βρίσκουν ωραία και διασκεδαστικά κ.ο.κ. Η ταξική κοινωνία δεν χαράσσει μόνον την υλική, ούτε μόνον την πολιτιστική παραγωγή και αναπαραγωγή, χαράσσει εξίσου το πνεύμα και το σώμα των υποκειμένων και των αντικειμένων του συστήματος. Αυτήν την κοινοτοπία τη γνωρίζουμε όλοι, ωστόσο οι εξεγερμένοι σπουδαστές την άρθρωσαν πρώτα σε θεωρία και πράξη, "ενσάρκωσαν" την ιδέα ότι η επανάσταση πρέπει εξ υπαρχής να δημιουργήσει μια ποιοτικώς, και όχι μόνον ποσοτικώς, άλλη κοινωνία."
H. M.
"Τα νέα κοινωνικοϊστορικά δεδομένα επέβαλαν απαντήσεις και λύσεις πέραν του κατεστημένου, ορθόδοξου μαρξιστικού πλαισίου, το οποίο κυριαρχούσε στον λεγόμενο "υπαρκτό σοσιαλισμό". Ο Μαρκούζε τόλμησε να δώσει τέτοιου είδους απαντήσεις, δηλαδή να σκιαγραφήσει τον αστερισμό μιας σύγχρονης κοινωνικής θεωρίας που ανταποκρίνεται στη νέα πραγματικότητα, συνδυάζοντας την προσδιορισμένη άρνηση της ιστορικά συγκεκριμένης, πατριαρχικο-καπιταλιστικής κοινωνίας με μιαν αφηρημένη, ουτοπική, συστηματικοθεωρησιακή κριτική και διαβάζοντας την πραγματικότητα αντίστροφα [...]
Τα τρία δοκίμια περί διαλεκτικής από την τελευταία περίοδο της ανάπτυξής του είναι τα πλέον μεστά, συγκροτημένα και διδακτικά. Στο πρώτο, ο Μαρκούζε επιχειρεί μια ιστορικοφιλοσοφική υλιστική ερμηνεία της συνολικής ιστορίας της διαλεκτικής, για ν' αναδείξει αφενός την ιδιαιτερότητά της στον Έγελο και αφετέρου την αναγκαιότητα της αναθεώρησής της από τον Μαρξ. Στο δεύτερο, αναδεικνύει τη σημασία της άρνησης στην αρνητική διαλεκτική και τη διαχωρίζει με σαφήνεια από την αρνητικότητα. Στο τρίτο, επικεντρώνεται, εν τέλει, στο κατ' εξοχήν περιεχόμενο της ιστορικής διαλεκτικής, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μετάβαση από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας."
Κωνσταντίνος Ράντης
| Τίτλος βιβλίου: | Περί διαλεκτικής |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Τρία δοκίμια |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Zum Geschichte der Dialektik. Zum Begriff der Negation in der Dialektik. Freiheit und Notwendigkeit |
|---|
| Εκδότης: | Αλεξάνδρεια |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Marcuse, Herbert, 1898-1979 (Συγγραφέας)
Ράντης, Κωνσταντίνος (Μεταφραστής)
Ράντης, Κωνσταντίνος (Επιμελητής)
Αναγνώστου, Λευτέρης (Υπεύθυνος Σειράς)
|
|---|
| ISBN: | 9789602215500 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Κριτική Θεωρία | Σελίδες: | 93 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Φεβρουάριος 2013 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Σημείωση: | Επίμετρο: Κωνσταντίνος Ράντης. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Φιλοσοφία |
|---|
Beckett Samuel
Ο Σάμιουελ (Μπάρκλεϊ) Μπέκετ (1906-1989) ήταν ένας πρωτοποριακός, πολύγλωσσος, μουσικόφιλος και εραστής των εικαστικών τεχνών Ιρλανδός συγγραφέας, δραματουργός και σκηνοθέτης, που έζησε στο Παρίσι το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του και έγραψε έργα και στα αγγλικά και στα γαλλικά, τα οποία επίσης μετέφρασε ο ίδιος από τη μία γλώσσα στην άλλη, κάποια και στα γερμανικά. Η δουλειά του, που γινόταν ολοένα πιο αφαιρετική όσο προχωρούσε, αποτελεί μια γυμνή, κωμικοτραγική ματιά στην ανθρώπινη φύση, που συχνά συνδυάζεται με μαύρο και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Ο Μπέκετ ευρέως θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ισχυρά επηρεασμένος στην αρχή από τον James Joyce, έναν από τους τελευταίους μοντερνιστές. Ως επιρροή για πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς, ο Μπέκετ κατατάσσεται συχνά και στους πρώτους μεταμοντέρνους καλλιτέχνες. Αποτελεί, επίσης, έναν από τους δραματουργούς το έργο των οποίων ενέπνευσε στον κριτικό τέχνης και αισθητικής Martin Esslin τον αμφισβητούμενο πλέον όρο «Θέατρο του Παραλόγου». Ο Μπέκετ, που μετρά συνολικά 23 θεατρικά έργα, 8 μυθιστορήματα, 8 διηγήματα, 6 ποιητικές συλλογές, 5 ανθολόγια σύντομων ιστοριών, 5 δοκίμια, 7 ραδιοφωνικά σκετς, 7 τηλεοπτικές ταινίες και μία για τον κινηματογράφο, αρκετές μεταφράσεις έργων άλλων λογοτεχνών και τόνους αλληλογραφίας, διακρίθηκε με διάφορες τιμές και το 1969 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για «το γράψιμό του που - με νέες φόρμες στο μυθιστόρημα και στο θέατρο - επιτυγχάνει την ανύψωση του ανθρώπου μέσα από την αποδόμησή του».
(Πηγή: "Oblik Editions", 2023)
