Τζίντιλι
Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ρεαλισμού και δυστοπίας, παραμυθητικής και εφιαλτικής αφήγησης, το Τζίντιλι εξιστορεί τις περιπέτειες ανθρώπων που βίωσαν μιαν απρόσμενη οικολογική καταστροφή και αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν σε άγνωστο προορισμό για να χτίσουν από την αρχή τη ζωή τους. Τα Σόθιψα, το χωριό τους, είναι το φανταστικό σκηνικό με τις απροσδιόριστες συντεταγμένες, ο τόπος όπου ξεκίνησε το τέλος του κόσμου μας, όπως τον ξέρουμε, με τις ακλόνητες βεβαιότητές του. Στα τριάντα ένα κεφάλαια του βιβλίου εγκιβωτίζονται δεκατέσσερις εμβόλιμες αφηγήσεις ημερολογιακού τύπου: είναι οι φωνές των μυθιστορηματικών προσώπων, που ηχούν σαν της Κασσάνδρας την αμείλικτη φωνή, προλέγοντας πού ενδέχεται να οδεύουμε, όταν οι Τζίντες —οι φανταστικές νεράιδες των βουνών— διανοηθούν ν΄ ανοίξουν το πηγάδι του Κάτω Κόσμου.
Το Τζίντιλι, «ανεμοστρόβιλος» στα βλάχικα, συμπυκνώνει το φόβο για το ζοφερό μέλλον αλλά και το αισιόδοξο όραμα μια νέας πορείας προς μια οικο-κοινωνική διέξοδο. Οι διαδρομές των προσώπων γίνονται τα νήματα που συνδέουν το χθες με το σήμερα αλλά και το άχρονο της ανθρώπινης μοίρας, καθώς ο άνεμος της Ιστορίας συμπαρασύρει μνήμες, παραδόσεις και ζωές προς ένα αφανέρωτο, αλλά όχι και τόσο μακρινό, μέλλον.
Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ.
Γεννήθηκε γύρω στο 445 π.Χ., ήταν Κυδαθηναιεύς, γιος του Φιλίππου και της Ζηνοδώρας, και ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Στο σχολείο ο κωμωδιοποιός διδάσκεται Όμηρο και Ησίοδο, μαθαίνει τον Αίσωπο και ακούει για τον Αρχίλοχο και τον Αλκαίο. Όταν ήταν εννιά ετών, διδάσκεται η Αντιγόνη του Σοφοκλή, όταν κλείνει τα δώδεκα έχει τελειώσει ο Παρθενώνας. και όταν ξεσπάει ο πελ/κός πόλεμος του λείπει ένας χρόνος για να κλείσει τα είκοσι. Πρόφτασε τη δόξα του Περικλή και είδε το θάνατό του, το 429. Θεματολογικά στο έργο του Αριστοφάνη κυριαρχεί η πολιτική, η οποία στην κωμωδία εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον Κρατίνο. Συντηρητικός ο ίδιος, υπήρξε πολέμιος του δημαγωγού Κλέωνα και την αντίθεσή του τη βρίσκουμε στους Ιππής. Σατίρισε σκληρά τους πολιτικούς, ακόμη και τον Περικλή, τους στρατηγούς όπως το Λάμαχο, και τους ποιητές, όπως τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο και δε λησμόνησε τον Σωκράτη. Γνωρίζουμε 44 τίτλους έργων του, οι σωζόμενες όμως κωμωδίες του είναι έντεκα: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι, Πλούτος. Πήρε μία πρώτη νίκη στα Διονύσια και τέσσερις στα Λήναια. Πέθανε γύρω στο 386 π.Χ.
